Wśród opiekunów były dwie Siostry Józefitki: S.M. Grażyna i S.M. Wiera., oraz trzech braci ze zgromadzenia św. Brata Alberta, Br. Marek, Br. Bernard i Br. Alojzy. Ten wspólnie spędzony czas był dla chorych, jak sami później opowiadali, codziennym świętowaniem. Niestety jest to tylko mały urywek ich życia. Są to ludzie, którzy zdani są na ból i cierpienie, a jeszcze bardziej na samotność i odrzucenie. Czas wspólnego spotkania się ze sobą oceniają, jako najszczęśliwsze chwile swego życia i z bólem uświadamiają, że muszą znowu wracać do rzeczywistości, w której niemal jedynym promykiem jest nadzieja, że dożyją następnego takiego spotkania. Bardzo serdecznie dziękujemy Bogu i wszystkim, kto się przyczynił do tego przedsięwzięcia, za możliwość odbycia tego czasu, trudnego, ale bardzo radosnego. Bóg zapłać za modlitwę. Chorzy nieustannie się modlą za wszystkich ofiarodawców i proszą, aby nie zabrakło dobrych i ofiarnych ludzi, a przede wszystkim nieobojętnych na ich ból i cierpienie w przyszłości.”